Isidoro Araujo de Lira (Bouzas, 2 de xaneiro de 1816 – A Habana, 7 de maio de 1861) foi un xornalista, escritor e empresario español. Nacido na localidade galega de Bouzas o 2 de xaneiro de 1816.
Estudou Humanidades en Tui e Filosofía no mosteiro benedictino de Samos. En 1835, cando se produciu unha das primeiras desamortizacións do período isabelino e a exclaustración dos conventos con menos de doce relixiosos, trasladouse a Madrid, onde comezou a traballar na Secretaría de Estado e do Despacho da Gobernación (hoxe Ministerio do Interior).
Pouco despois foi destinado ao goberno civil en Salamanca, onde permaneceu ata que en 1839 emigrou a Cuba e estableceuse como profesor na Habana.
Alí comezou a escribir. A súa primeira obra foi unha novela por entregas, Ana Mir, que se publicou entre 1840 e 1841 no diario conservador El Noticioso e Luceiro, xornal no que tamén comezou a publicar artigos de opinión baixo o pseudónimo “Lira”.
Aos poucos anos obtivera certo prestixio e posición social en Cuba. Araujo converteríase en fundador do Diario da Mariña, o seu primeiro director e copropietario do mesmo. Foi especialmente activo na representación dos intereses dos empresarios españois en Cuba, realizando varias viaxes á metrópole con tal motivo.
En 1854, durante un das súas viaxes e estancia en Madrid, participou na fundación do Diario Español, no que publicou un opúsculo titulado Dereitos de importación na Península sobre os azucres de Cuba e Porto-Rico en 1855. Tamén redactou para o Faro de Vigo.
O 5 de abril de 1861 o diario El Contemporáneo de Madrid publicou unha extensa carta de Araujo datada na Habana o 7 de marzo anterior dando resposta a algunhas afirmacións feitas polo correspondente do diario madrileño na Habana, Benjamín Fernández Vallín, crítico coa orientación dada por Araujo ao Correo de Cuba, de curta vida. Como consecuencia do cruzamento de acusacións, o 6 de maio Vallín e Araujo batéronse en duelo a pistola, co resultado da morte deste ao día seguinte, como consecuencia das feridas recibidas.
Netos seus foron o tamén xornalista Isidoro Bugallal, e o político conservador e durante uns meses da Restauración, presidente do consello de ministros español, Gabino Bugallal.